aku nak cerita kat korunk semua tentang sebuah kejadian yang buat seorang manusia ni sedar dari mimpi . cerita ni sangat ringkas . kejadian nya sekejap jer . bagai tiada erti sebuah pertemuan tersebut . pada satu pagi tu sorunk dak pompuan ngah jemur kain kat luar umah die . then die terjumpa dengan tukang sapu kat kawasan umah die tu . berlaku laa dialog ni
tukang sapu : dik cuti kolej sebulan atau dua bulan ?
dak pompuan : *slh dgr soklan* saya dah masuk kelas balik da makcik
tukang sapu : tak...selalunya kamu cuti berapa lama . sebab anak makcik cuti dua bulan . lama sangat tu
dak pompuan : ooo saya ari tu cuti sebulan . tapi memang ada kolej yang cuti dua bulan .
tukang sapu : ooo ye ker . makcik risau laa anak makcik tertinggal pelajaran
dak pompuan : eh tak de pape laa . mmg slalu cuti du bulan .
tukang sapu : ooo okie laa
habis je perbualan tu dak pompuan tu teringat mak die de cter psl anak2 makcik tu yg pandai smpi belajar luar negara . and dak pompuan tu tersedar satu perkara .
anak2 makcik tu dah blaja pandai2 . makcik tu pun slalu risau pelajaran anak2 . dak pompuan tu plak masih dalam angan2 n blaja pun main2 . sebab kan dak tu dari keluarga yang mampu nak sara belanja n belaja die . bila dah berbual ngan makcik tu dia mula sedar untuk kuatkan usaha dan terus belajar . tapi sampai bila usaha dia boleh diteruskan ? kita sama2 laa doa supaya dak pompuan tuu teruskan usaha supaya capai cita2 .
untuk korunk yang baca tuu . aku tau ayat2 aku mungkin tak brape sedap . and korunk mungkin kurang paham . tapi disebalik cter ni kita semua boleh dapat satu pengajaran . walaupun kecil pengajaran tu tapi sangat berguna . jadi renung2 kan lah . takkan nak tunggu nasib kita macam makcik tukang sapu baru nak sedar supaya berubah . sementara tengah senang ni ubah laa nasib jadi oramng yang berguna . sampai sini je laa . si tukang tulis pun dah nak mula study sejak sebulan otak tepu .